Μια ακόμη ειλικρινής μέρα.

  Σύντομος και κακός ύπνος. Βεβιασμένο ξύπνημα. Κάπου κοντά στην πολυκατοικία ακούγεται ένα τρυπάνι. Πάλι. Σάββατο μεσημέρι. Κακή ηχομόνωση. Κρύο σπίτι. Ένα τράβηγμα στο κεφάλι, ένα μούδιασμα στο πρόσωπο. Κουκουλώνεσαι πρόχειρα με μια κουβέρτα και φτιάχνεις ζεστό καφέ. Η ώρα περνάει γρήγορα κι εσύ κάθεσαι ενώ σε λίγο πρέπει να φύγεις. Στα μέσα μεταφοράς μπαινοβγαίνει πολύς κόσμος. Αναρωτιέσαι, γιατί δεν κάθονται στο σπίτι τους με τόσο κρύο; Εσύ τη μέρα σου την είχες σκεφτεί αλλιώς πάντως, κι αν μπορούσες τώρα δε θα στριμωχνόσουν ανάμεσά τους. Τώρα περπατάς γρήγορα στο κρύο. Πού πήγαν όλοι; Στο δρόμο είσαι μόνος. Το κεφάλι χειροτερεύει, σχεδόν δε νιώθεις τα χείλη σου από το μούδιασμα, τα μάγουλά σου. Δε βιάζεσαι να προλάβεις, βιάζεσαι όμως να μπεις κάπου, να νιώσεις ότι έφτασες. Όταν πια ανοίγει η πόρτα, θυμάσαι εκείνο το τρυπάνι. Αν τρυπούσες το κεφάλι σου, ο πόνος θα σταματούσε. Ναι, σίγουρα θα σταματούσε.

Σημείωση: Οι εικόνες είναι στιγμιότυπα της ταινίας "π" του Darren Aronofsky,1998 .

Πρώτη Δεκέμβρη.

   Ο Νοέμβρης πέρασε οδυνηρά αδιάφορος, κάνοντάς με να νιώθω ορισμένες φορές πως κάθομαι σταυροπόδι στον πάτο μιας άδειας πισίνας. Ο Δεκέμβρης που ξημέρωσε σκοτεινός άρχισε να γεμίζει την πισίνα με το νερό της βροχής του, αναζωογονώντας την όρεξη για κολύμπι. Η χειμερινή ατμόσφαιρα από τη μια τονίζει την αίσθηση ασφάλειας και ανακούφισης μέσα στο ζεστό σπίτι, και από την άλλη κάνει την πόλη που απλώνεται έξω από το σπίτι ακόμη πιο σαγηνευτική. 

   Και κάπως έτσι, ενώ ο εξωτερικός κόσμος τελευταία μοιάζει αμετάκλητα δυσλειτουργικός , ο εσωτερικός κόσμος ακολουθεί τη δική του πορεία , όχι ανεπηρέαστος , πάντως πεισματικός. Σκέψεις και πλάνα στήνονται στο μυαλό , ζητούν την ενσάρκωσή τους σε ήχο και εικόνα , και τα όποια εμπόδια μπαίνουν στη μέση , κάνουν τη διαδρομή να φαντάζει μόνο πιο ενδιαφέρουσα και προκλητική. 

    Έχεις χώρο μέσα σου για αμέτρητα πράγματα. Το πνεύμα έχει τη δυνατότητα να διαστέλλεται ανά πάσα στιγμή και προς πάσα κατεύθυνση , αρκεί να σπρώχνεις τα τοιχώματά του με δύναμη. Όταν νιώθεις να πνίγεσαι στο εσωτερικό σου, ίσως χρειάζεται να ανοίξεις λίγο ακόμη χώρο, ή να κάνεις ένα ξεκαθάρισμα . Ο κόσμος εξάλλου προσφέρει τόσες δυνατότητες , επιλογές , και γνώσεις , ώστε αν κάποιος ισχυρίζεται πως τίποτα δεν του κινεί το ενδιαφέρον , μάλλον έχει επιτρέψει κάποια εσωτερική συστολή. 

  Ελπίζω να μην πλανώμαι από μια ψευδαίσθηση εκκίνησης λόγω ημέρας . Η έμπνευση κάνει κύκλους, και όπως φεύγει , απροειδοποίητα , ακριβώς έτσι επιστρέφει κάποτε σε μας. 

Καλό χειμώνα. 

   

James Blake - Our love comes back.

http://www.flickr.com/photos/agleni/11142413384/

Ημέρα Ανεξαρτησίας.

  "Πετάω την πένα μου στο γραφείο, κι εκείνη κυλάει και ξανάρχεται, αλλά δεν την πιάνω."


  Τον τελευταίο καιρό, ο κόσμος μοιάζει να κινείται γρήγορα, και ταυτόχρονα απελπιστικά αργά. Η παύση δεν είναι οριστική αλλά προσωρινή, κι αυτό σημαίνει πως δεν είσαι ελεύθερος να οργανωθείς κατά το δοκούν, αντιθέτως υποβάλλεσαι σε μια αόριστη αναμονή που σε αποδιοργανώνει και μπορεί να σε οδηγήσει στην αδράνεια.
  Το μυαλό ομολογουμένως, παρά την εξωτερική αδράνεια, επιμένει στις δικές του εσωτερικές διεργασίες, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που κάποτε μοιάζει να παίρνει φωτιά.
   Σκέφτομαι, αλλά δε γράφω. Όταν "πρέπει" να γράψω, η σκέψη μου χάνει κάθε ίχνος συνοχής καθώς επιχειρώ να την καταγράψω -σαν κάποιο είδος αυτοτιμωρίας-. Ο αναγνώστης οφείλει να είναι απαιτητικός απέναντι στο κείμενο του γράφοντα, αλλά όχι απέναντι στην ανάγκη του να γράψει. Επιλέγω να μοιράζομαι εξάλλου, δεν είναι υποχρέωση, κι αν είναι όμως, είναι εκ των έσω.
  Η αγωνία και οι ερωτήσεις για τα κενά διαστήματα προσθέτουν στην αυτοϊκανοποίηση του γραψίματος, την ικανοποίηση της ανάγνωσης από άλλους. Ωστόσο είναι μια ικανοποίηση που γρήγορα περνάει.
  Οι προσδοκίες θα παραμένουν υψηλές ακόμα κι αν τα πάντα γύρω καταρρέουν. Έτσι θα κρατηθεί η ευκαιρία στην ανεξαρτησία. 

Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. [σημείο 2, Λευκάδα]

-Λευκάδα.

Το καφενείο του παππού, το γκρεμισμένο από σεισμό παλιό χωριό της Καρυάς, η κρυμμένη από τους πειρατές Εξάνθεια, τα ψηλά κύματα, τα κλεμμένα σύκα, οι βατομουριές στην άκρη των δρόμων, οι νυχτερινές συναντήσεις με αλεπούδες, τα βατράχια στο πλακόστρωτο της γειτονιάς, τα σκαθάρια, η μικρή αυλή της θείας της Μαρίας όπου ανεβάζαμε τις μικρές μας παραστάσεις, τα μονοπάτια μέσα στο δάσος, η βρύση με το παγωμένο νερό, η βανίλια βουτηγμένη στο ποτήρι, το πανηγύρι, το παζάρι, τα ποδήλατα....

Σημείωση: "Κάλλιο σκύλο από την Κρήτη, παρά φίλο Λευκαδίτη", λένε....χα!

Α.

  Στεκόμουν δυο βήματα μπρος απ'τον τάφο μου. Κοιτούσα την ταφόπλακα, πρέπει να'τανε καιρός που θάφτηκα, αφού πέρα από σκόρπιους αριθμούς, τ'όνομά μου δε διαβαζότανε πια ολόκληρο απάνω στα σπασμένα μάρμαρα. 
Ποιός νοιάζεται γι'αυτά, συλλογίστηκα. Καλύτερα που ξέμεινε έτσι απεριποίητος, μοιάζει πιο όμορφος όπως τον αγκαλιάζουν βρύα και λογής λογής έντομα.
  Το όνομά μου μακρύ, από άλφα πρέπει να ξεκινούσε, μα δε το θυμάμαι πια. Αξία δεν έχει τόσο το όνομα που σου δίνουν οι γονείς σου σα γεννιέσαι, μα εκείνο που σου δίνει η φύση. Άνθρωπο να με λέτε, που αρχίζει κι αυτό από άλφα.

Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. [σημείο 1, Crete.]

-Κρήτη.

σημείωση: το φωτογραφικό υλικό από τον νομό Λασιθίου ανήκει στην αγαπημένη μου Σωτηρία.

Φαράγγι Καλανδαρές, Ρέθυμνο

Θραψανό, Νομός Ηρακλείου

Καλοί Λιμένες, Ηράκλειο

Φαράγγι Αράδαινας

Αμμόλοφος κοντά στην παραλία Λίγκρες, Κεραμές, Ρέθυμνο.

Φαράγγι Σαμαριάς, Χανιά

Φαράγγι Καλανδαρές, Ρέθυμνο

Ψηλορείτης

Πάρκο Θεοτοκόπουλου, Ηράκλειο

11ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου

Θραψανό, Ηράκλειο

Παλιό Λιμάνι Χανίων

Μάταλα

Το δωμάτιό μου, Μεσαμπελιές Ηρακλείου

Πλατεία Λιονταριών, Ηράκλειο

Ο κόλπος του ληστή, νομός Λασιθίου

Λίμνη Αγίου Νικολάου 

Λίμνη Αγίου Νικολάου 

Ανώνυμη επιστολή.

  Ώρες σαν κι αυτήν απολαμβάνω περισσότερο τη μοναξιά. Όταν τα πουλιά κοιμούνται στα δέντρα και τα σκυλιά στα υπόστεγα. Όταν τα όνειρα των ανθρώπων πλανώνται ανάμεσα στις σκεπές και τα σύννεφα. Καμιά φορά κάποιο τολμηρό θα με πλησιάσει, κι εγώ θα σφαλίσω το παράθυρο. Γιατί ασυγχώρητο παράπτωμα είναι να κλέψεις τ'όνειρο κάποιου άλλου.
  Κοιμάμαι πάντοτε αργά, μα όχι αρκετά αργά ώστε να μην ονειρεύομαι. Τα όνειρά μου είναι τόσο σκοτεινά και χυδαία που, αν τα μαρτυρούσα, θα κοκκίνιζαν και τα πιο άγουρα κορόμηλα. Κοιμάμαι αργά και ξυπνάω όταν ο ήλιος ρίχνει κατακόρυφες τις αχτίδες του στο χώμα. Κάποτε ξυπνούσα πριν φανεί στην καμπύλη του ορίζοντα, για να απολαύσω τη γέννηση του κόσμου. Μα δεν το ξέρατε πως κάθε αυγή ο κόσμος ξαναγεννιέται; 
  Δε θυμάμαι πότε ακριβώς εγκατέλειψα τούτη την ανακουφιστική συνήθεια. Μόνο θυμάμαι πως μια μέρα ξύπνησα και δεν ήμουν πια ελαφριά. Μια βαριά τρύπα είχε ανοίξει στο στήθος μου. Μια τρύπα που καταπίνει ό,τι κι αν τύχει, τραβάει τα πάντα στο εσωτερικό της. Κάνει μάλιστα κάτι περίεργους σπασμούς, συστέλλεται, διαστέλλεται, σαν το σύμπαν. Το μόνο φως που έχω είναι αυτό από το ξημέρωμα, μα, τι θλίψη, πάντα κοιμάμαι την ώρα εκείνη. Θα με κρατήσετε ξύπνια ως την αυγή;
  Όμως τι λέω...Κρατούν συντροφιά οι ανώνυμοι παραλήπτες; Κρατά πάντως η σκέψη τους, και σίγουρα τούτο το μολύβι που κρατώ στα μικρά μου δάχτυλα του δεξιού χεριού. Δε γνωρίζω το όνομά σας, μα δεν επιθυμώ να το μάθω. Έτσι μπορώ να σας σκέφτομαι με κάθε όνομα που με ευχαριστεί. Ξέρετε, τρέφω για εσάς απεριόριστο σεβασμό. Η τρυφερή σας σιωπή, αυτή η απάντηση που δε στέλνετε, είναι για'μένα η μεγαλύτερη ενθάρρυνση να συνεχίσω να γράφω. Αν ήμουν τόσο ανυπόφορη θα αγανακτούσατε μαζί μου και θα μου ζητούσατε να μην ξαναστείλω,σωστά; Θα είχατε βέβαια αυτή την ευγενή καλοσύνη. Μονάχα ελπίζω πως διαβάζετε τα γράμματά μου και δεν τα πετάτε το βράδυ στη φωτιά πριν λύσετε το φάκελο.
  Αποζητώ τη συντροφιά μέσα στον τόσο μοναχικό μου κόσμο. Αλλά, μόνο ώρες σαν κι αυτήν, που απολαμβάνω περισσότερο τη μοναξιά. Μην το νομίζετε για αντίφαση. Δε θέλει θάρρος, πιστεύετε, να γνωρίζει κανείς πως η φύση δεν έπλασε τον άνθρωπο παρά για να ενωθεί με τον άνθρωπο, και μολαταύτα να επιλέγει τη μοναξιά; Η δύναμή μου είναι η άρνηση, η σοφία μου είναι η αποδοχή. Το κορμί σκιρτάει στην επαφή, ακόμα κι όταν η ουρά της γάτας χαϊδεύει τυχαία τον αστράγαλο. Η ψυχή, εκείνη νιώθει ολόκληρη μόνο όταν δεν της ζητούν να μοιραστεί.
  Τι φρικτό, για να'σαι πλήρης να πρέπει να'σαι μόνος. Αν ποτέ έρθετε προς το σπίτι μου, θα ευτυχήσω παρατηρώντας σας από το παράθυρό μου να κοντοστέκεστε στην αυλόπορτα. Κι αν αφήσετε ένα άνθος στο κουτί του ταχυδρομείου, όταν φύγετε θα τρέξω να το μυρίσω και θα φροντίσω να το στολίσω στο γραφείο μου. Όμως αν χτυπήσετε την πόρτα μου, δε θα σας ανοίξω. Αυτό αν καταλάβετε, θα σας αγαπώ για όσον καιρό θα ζω.


   

Στο σκοτάδι.

Στο σκοτάδι τεντώνεις ασυναίσθητα τα πτερύγια των αφτιών σου 
για ν'ακούσεις καλύτερα τη μαυρίλα. 
Φοβάσαι το δαιμονισμένο φτερούγισμα της σκνίπας, 
γιατί δε βλέπεις πού θα σταθεί να σε τρυπήσει.
Μην προσπαθείς να δεις γύρω.
Το σκοτάδι δε νικιέται με τα μάτια.
Ορθάνοιχτα κι αν τα'χεις, είναι τυφλά σα νεογέννητου λύκου.
Κράτα τεντωμένα τα πτερύγια των αφτιών σου,
κι ώσπου η σκνίπα να σε τρυπήσει,
θα' χεις ξυπνήσει.

Η μάστιγα. (Μικρά,αφελή στιχουργήματα IV)

Κανείς δεν είναι κανενός,
κανένας για κανένα.
Όλοι την πάρτη τους κοιτούν,
κι εγώ κοιτώ εμένα.








Σημείωση:  Νιώσατε μόνοι σήμερα, ή τσάμπα πέρασε η μέρα;

Προς τον νοσηλευτή.

Σκασμένα χείλη.
Η ξερή ατμόσφαιρα σκότωσε το τριαντάφυλλο στο ποτήρι.
Μα, ποιος το'φερε δω μέσα;

Μισόκλειστα βλέφαρα.
Το σκοτάδι καλύτερος φίλος μου στέκει τώρα, παρά το φως.
Το φως που καίει τα μάτια κάθε που πατάς τον κιτρινισμένο διακόπτη.

Γυμνό το πέλμα κρέμεται έξω απ' το κρεβάτι.
Μη με σκεπάζεις ,
ο θάνατος είναι η δροσιά που αναζητώ.

Άδεια η καρέκλα
περιμένει κάποιον να καθίσει,
μα δεν μπαίνει κανείς πια εδώ μέσα.
Μόνο εσύ έμεινες...
Κάθισε.

Μου φτάνει που είσαι εδώ γύρω ,
κι ας μη μιλάς πια.
Μόνο φέρε ένα καινούργιο τριαντάφυλλο.

Συμφωνικό ποίημα σε μι ελάσσονα, opus 29. (Μικρά, αφελή στιχουργήματα ΙΙΙ)

Θα'ναι μια νύχτα σαν όλες.
Μόνο που θα κρατήσει για πάντα.

Mind the gap.

  Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μέρα: με μια αφηρημένη υπόνοια πως τα πράγματα κυλάνε ενώ εσύ όχι. 
Αφού κατάφερες να σηκώσεις το τομάρι σου από το κρεβάτι, κινείσαι άσκοπα μέσα στο σπίτι σαν να περιμένεις κάτι να συμβεί.
Και δε συμβαίνει τίποτα.
  Ας φτιάξεις έναν καφέ...
Πας στην κουζίνα. Μηχανικά αναζητάς τα απαραίτητα για τον καφέ. Ανοίγεις το ντουλάπι, βγάζεις αφηρημένα το βαζάκι με τη ζάχαρη.
Και ο καφές;
Το βαζάκι με τον καφέ θα'πρεπε να είναι δίπλα στη ζάχαρη, αλλά λείπει. Κάνεις μια αργή στροφή γύρω από τον εαυτό σου, κοιτώντας προσεκτικά το χώρο. Πουθενά ο καφές. Κι όμως χθες τον άφησες δίπλα στη ζάχαρη.
  "Σε όλους έχει συμβεί", σκέφτεσαι, αυτό που ψάχνουν κάτι και το έχουν ακριβώς μπροστά τους αλλά δεν το βλέπουν. Μπορεί να μην έχεις ξυπνήσει καλά. Άλλη μια αναζήτηση θα σε πείσει.
Ψάχνεις όλο το σπίτι. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί, αφηρημένη καθώς είσαι τελευταία, να πήρες μαζί σου το βαζάκι σε κάποιο άλλο δωμάτιο και να το ξέχασες. Όμως δεν είναι πουθενά.
  "Κι αν το μετακίνησε η Άννα χθες;". Στο τηλέφωνο σου απαντάει πως δεν το έχει αγγίξει.
  Η επόμενη σκέψη είναι να τηλεφωνήσεις στη μητέρα σου. Δε θα έχει τη λύση, αλλά το να την ακούσεις στο τηλέφωνο θα σου ξυπνήσει σίγουρα κάνα δυό εγκεφαλικά κύτταρα.
Πληκτρολογείς αυτοματοποιημένα τον αριθμό του σπιτιού των γονιών σου και περιμένεις. Τουτ. Τουτ.
"Παρακαλώ". Ένας άγνωστος άντρας απαντά, κι εσύ κατεβάζεις αμέσως το ακουστικό με τρόμο.
  Μπορεί να τρελάθηκες. Μπορεί να μην είσαι αυτή που νομίζεις πως είσαι. Μπορεί να ζεις τη ζωή κάποιου άλλου ή πάλι μπορεί να κοιμάσαι ακόμα. Ίσως έχεις παραπέσει κάπου ανάμεσα στη λογική, το όνειρο και την ανυπαρξία.
  Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια ειλικρινής μέρα;






Σημείωση: το βαζάκι με τον καφέ ακόμα αγνοείται

Εσωτερικός διάλογος

Με ρωτάς:
-Πού είναι ο πάτος;
-Κοίτα πάνω! Να τος!

Ωστόσο το ταξίδι γύρω απ'τον ήλιο είναι ακόμα δωρεάν.

Εξομολογείσαι:
-Φοβάμαι κάθε φορά που πηγαίνω στην τουαλέτα,μην κατουρήσω μαζί με άλλα την αξιοπρέπειά μου.
-Φοβάμαι κάθε φορά που πέφτω για ύπνο μη και δε σε ονειρευτώ.

Μια μέρα θ'απλώσω τα χέρια μου ψηλά και θα σε πιάσω.

 
-Μεγάλωσες.
-Όπως το απαιτεί ο χρόνος.


Βγάλε την μπαταρία απ'το ρολόι.















Αφιερωμένο στην Άννα,που μεγαλώνει τόσο γλυκόπικρα,όσο πρέπει για να απολαμβάνει τη ζωή.Με την ευχή της πραγματικής απόλαυσης. 

Περίπατος (Μικρά, αφελή στιχουργήματα Ι)

Δρόμοι που τη μέρα σφύζουν από ζωή, ανθρώπους, φασαρία.
Που την νύχτα αδειάζουν και μένουν μόνοι τους.
Τα πρωινά ανάμεσα στο πλήθος είμαι ένα τίποτα.
Τη νύχτα, όχι πως γίνομαι κάτι σπουδαίο, είμαι εγώ.

Ποιος είσαι;

Ποιος είσαι;

Τη στιγμή που γεννιέσαι έχεις ήδη αποκτήσει το πρώτο στοιχείο της ζωής σου: μία ημερομηνία.

Την ίδια σχεδόν στιγμή έχεις αποκτήσει και το δεύτερο στοιχείο: ένα επώνυμο.
Και μόλις οι άλλοι αποφασίσουν πώς θα σε φωνάζουν, έχεις κι ένα τρίτο: το μικρό σου όνομα.

Αυτά είναι τα πρώτα βασικά αποδεικτικά στοιχεία για το ποιος είσαι.
Και τίποτα από αυτά δεν καθορίζεται από σένα.
Εξ αρχής είσαι αυτό που κάποιος άλλος όρισε να είσαι. 

Ποιος είσαι;

Είσαι το μικρό σου όνομα. 

Αν δεν πάσχεις από κάποια ασθένεια που αφαιρεί βασικές πληροφορίες από το κεφάλι σου, το όνομά σου είναι δύσκολο να το ξεχάσεις.

Μπορεί να θελήσεις να το αλλάξεις , μπορεί να ταξιδέψεις σε έναν τόπο που δε σε γνωρίζει κανείς και να συστηθείς ως κάποιος άλλος. Όμως πάντα το όνομά σου θα είναι αυτό που όταν το ακούς θα σκέφτεσαι φευγαλέα ότι κάποιος ίσως φωνάζει εσένα, σε ψάχνει, σε ονομάζει.

Μπορείς να ξεχάσεις το μικρό σου όνομα;

Ποιος είσαι;

-Είσαι οι επιλογές σου.

-Μα τότε με ορίζω.

-Ναι, πετυχημένη ψευδαίσθηση, σπάνιο κόλπο.

Είσαι προορισμένος να διαλέγεις ανάμεσα σε δρόμους που σε οδηγούν πάντα στον ίδιο κόσμο.
Μα αν κάτι αλλάζει είναι σε ποια πλευρά του θα κινείσαι.
Στην κοινή, ή στην...Ανάποδη;

Είσαι η στιγμιαία ύπαρξή σου στο παρόν.

Κατά τα άλλα είσαι ό,τι έμεινε από το παρελθόν και το προμήνυμα του μέλλοντος.

Είσαι ο ηθικός αυτουργός της διαιώνισης μιας μεγάλης απάτης.

Και για τον ίδιο λόγο είσαι ταυτόχρονα και το θύμα της.

Ποιος είσαι;

Είσαι ένα μάτσο ανακυκλώσιμων υλικών.

Θα γίνεις κάποτε τροφή της τροφής σου, σκόνη απ'τη σκόνη σου, σύμπαν.

Είσαι ό,τι παίρνεις μαζί σου στο θάνατο.

Μένει ανοικτή μια ημερομηνία.

Μπορείς πάντα να την ορίσεις.

Το μόνο που θα μπορούσε να είναι απαραβίαστα δικό σου.

Λοιπόν;

Ποιος είσαι;

Ο αυτόχειρας.

Εκ του μηδενός

Tίποτα.

Θέτεις σ'εγρήγορση

 τα κύτταρα όλα

  του σώματος 

  και του συν-

  αισθήματος.

Ονοματίζεις 

την παράνοια.

Το στρόβιλο

θέτεις σε κίνηση,

τα πιο βαθιά νερά μου,

του κύκνου τα φτερά 

τα λασπωμένα.

Υψώνεσαι

ατόφιο,αγνό,

για να σε

μαγαρίσω.

Πέσε χάμω.

Ήρθε η ώρα σου.

Μελάνι μαύρο το αίμα.

Γριά αιωνόβια η έμπνευση

ξάπλωσε απόψε στο κρεβάτι μου

και για του κόσμου όλου την ευτυχία

αντάλλαξε την πένα της με το  θάνατό σου.

Atropa Belladonna.

Atropa belladonna, Deadly nightshade, Θανάσιμος στρύχνος.

   Μπελαντόνα, η άτροπος...με τις σκουροκόκκινες και μωβ "καμπάνες" της, τους μαύρους καρπούς της που είναι γεμάτοι με πορφυρό χυμό. Η ομορφιά της ελκυστική, ανά περίπτωση θανάσιμη. Τη διαπερνούν ουσίες τοξικές στις ρίζες, τα άνθη και τους καρπούς της. Ουσίες που σε μεγάλες δόσεις διεγείρουν το κεντρικό νευρικό σύστημα και μπορούν να φέρουν παραισθήσεις, παραλήρημα ή και θάνατο. Ουσίες που μπορούν όμως και να θεραπεύσουν, αφού δρουν ως αντίδοτο σε άλλες, και σε μικρές δόσεις καταστέλλουν ορισμένες λειτουργίες του νευρικού συστήματος.  

     Άτροπο την ονόμασε ο Διοσκουρίδης στην αρχαιότητα, παρομοιάζοντάς τη με τη μικρότερη και πιο αδίστακτη από τις τρεις Μοίρες, εκείνην που με τα ψαλίδια της αποφασίζει το θάνατο των ανθρώπων. Αργότερα εμφανίζεται ως Belladonna που σημαίνει όμορφη γυναίκα, γιατί στην Αναγέννηση οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν μικρές δόσεις από τον τοξικό χυμό της για να λευκάνουν το δέρμα τους, αλλά και για να διαστείλουν τις κόρες των ματιών τους, κάνοντας το βλέμμα τους διαπεραστικό και λάγνο...

   Τον αλλιώς ονομαζόμενο "θανάσιμο στρύχνο", λεγόταν πως χρησιμοποιούσαν και οι μάγισσες(!) μαζί με άλλα ψυχότροπα βότανα, για να φτιάξουν ένα μίγμα, μια αλοιφή, που τους επέτρεπε να πετούν...Περιγραφές έχουν καταγραφεί πολλές από τα μεσαιωνικά χρόνια, όπου οι μάγισσες συνάζονται και αλοίφονται με ψυχότροπα μίγματα, βιώνοντας καταστάσεις βακχικές...όπου το σώμα παραληρεί και ο νους "πετάει"...Κι όλο αυτό βέβαια επέφερε τρόμο στους πολλούς, γιατί η εκτροπή, η γνώση, το ταξίδι, και ο χειρισμός επικίνδυνων ουσιών, ήταν έξω από τα πρέποντα ήθη...Γιατί παρέσυρε το ανθρώπινο πνεύμα σε μια κατάσταση μη ελεγχόμενη από τους συνειδητούς καθωσπρεπισμούς, απελευθέρωνε από τις αναστολές, την ψευδοηθική, την ενοχή...γιατί οι μάγισσες ήταν γυναίκες...

   Η Μπελαντόνα λοιπόν είναι ένα φυτό γεμάτο με αντιφάσεις, που σκοτώνει και θεραπεύει, που φυτρώνει το καλοκαίρι σε μέρη απόμακρα και σκιερά, που εκφράζει ακόμη τη θηλυκή απελευθερωτική στάση και δράση. Είναι ο στρύχνος που τρομοκρατεί τους καθωσπρέπει, που "ανοίγει" τα μάτια εκείνων που θέλουν να δουν, που στην πραγματικότητα λύει τα "μάγια" της ανθρώπινης φύσης και των περιορισμών που το νευρικό σύστημα φέρει. 

  Το blog αυτό θα αναζητά λοιπόν αντιφάσεις. Τις αντιφάσεις που διεγείρουν τον νου, που φυτεύουν την αμφισβήτηση, που τρομάζουν τους ήσυχους και ευχαριστούν τους ζωηρούς, που περιγράφουν το υπαρξιακό, το πέρασμα από το υπαρξιακό στο κοινωνικό και στο πολιτικό, ή και τη συνύπαρξη αυτών...Κι επειδή το blog έχει μια διάθεση σκοτεινή και παιχνιδιάρικη...θα αποφύγει τις αναλύσεις, και θα μιλήσει ποιώντας τέχνη.

 

Καλώς σε βρίσκω...