Ώρες σαν κι αυτήν απολαμβάνω περισσότερο τη μοναξιά. Όταν τα πουλιά κοιμούνται στα δέντρα και τα σκυλιά στα υπόστεγα. Όταν τα όνειρα των ανθρώπων πλανώνται ανάμεσα στις σκεπές και τα σύννεφα. Καμιά φορά κάποιο τολμηρό θα με πλησιάσει, κι εγώ θα σφαλίσω το παράθυρο. Γιατί ασυγχώρητο παράπτωμα είναι να κλέψεις τ'όνειρο κάποιου άλλου.
Κοιμάμαι πάντοτε αργά, μα όχι αρκετά αργά ώστε να μην ονειρεύομαι. Τα όνειρά μου είναι τόσο σκοτεινά και χυδαία που, αν τα μαρτυρούσα, θα κοκκίνιζαν και τα πιο άγουρα κορόμηλα. Κοιμάμαι αργά και ξυπνάω όταν ο ήλιος ρίχνει κατακόρυφες τις αχτίδες του στο χώμα. Κάποτε ξυπνούσα πριν φανεί στην καμπύλη του ορίζοντα, για να απολαύσω τη γέννηση του κόσμου. Μα δεν το ξέρατε πως κάθε αυγή ο κόσμος ξαναγεννιέται;
Δε θυμάμαι πότε ακριβώς εγκατέλειψα τούτη την ανακουφιστική συνήθεια. Μόνο θυμάμαι πως μια μέρα ξύπνησα και δεν ήμουν πια ελαφριά. Μια βαριά τρύπα είχε ανοίξει στο στήθος μου. Μια τρύπα που καταπίνει ό,τι κι αν τύχει, τραβάει τα πάντα στο εσωτερικό της. Κάνει μάλιστα κάτι περίεργους σπασμούς, συστέλλεται, διαστέλλεται, σαν το σύμπαν. Το μόνο φως που έχω είναι αυτό από το ξημέρωμα, μα, τι θλίψη, πάντα κοιμάμαι την ώρα εκείνη. Θα με κρατήσετε ξύπνια ως την αυγή;
Όμως τι λέω...Κρατούν συντροφιά οι ανώνυμοι παραλήπτες; Κρατά πάντως η σκέψη τους, και σίγουρα τούτο το μολύβι που κρατώ στα μικρά μου δάχτυλα του δεξιού χεριού. Δε γνωρίζω το όνομά σας, μα δεν επιθυμώ να το μάθω. Έτσι μπορώ να σας σκέφτομαι με κάθε όνομα που με ευχαριστεί. Ξέρετε, τρέφω για εσάς απεριόριστο σεβασμό. Η τρυφερή σας σιωπή, αυτή η απάντηση που δε στέλνετε, είναι για'μένα η μεγαλύτερη ενθάρρυνση να συνεχίσω να γράφω. Αν ήμουν τόσο ανυπόφορη θα αγανακτούσατε μαζί μου και θα μου ζητούσατε να μην ξαναστείλω,σωστά; Θα είχατε βέβαια αυτή την ευγενή καλοσύνη. Μονάχα ελπίζω πως διαβάζετε τα γράμματά μου και δεν τα πετάτε το βράδυ στη φωτιά πριν λύσετε το φάκελο.
Αποζητώ τη συντροφιά μέσα στον τόσο μοναχικό μου κόσμο. Αλλά, μόνο ώρες σαν κι αυτήν, που απολαμβάνω περισσότερο τη μοναξιά. Μην το νομίζετε για αντίφαση. Δε θέλει θάρρος, πιστεύετε, να γνωρίζει κανείς πως η φύση δεν έπλασε τον άνθρωπο παρά για να ενωθεί με τον άνθρωπο, και μολαταύτα να επιλέγει τη μοναξιά; Η δύναμή μου είναι η άρνηση, η σοφία μου είναι η αποδοχή. Το κορμί σκιρτάει στην επαφή, ακόμα κι όταν η ουρά της γάτας χαϊδεύει τυχαία τον αστράγαλο. Η ψυχή, εκείνη νιώθει ολόκληρη μόνο όταν δεν της ζητούν να μοιραστεί.
Τι φρικτό, για να'σαι πλήρης να πρέπει να'σαι μόνος. Αν ποτέ έρθετε προς το σπίτι μου, θα ευτυχήσω παρατηρώντας σας από το παράθυρό μου να κοντοστέκεστε στην αυλόπορτα. Κι αν αφήσετε ένα άνθος στο κουτί του ταχυδρομείου, όταν φύγετε θα τρέξω να το μυρίσω και θα φροντίσω να το στολίσω στο γραφείο μου. Όμως αν χτυπήσετε την πόρτα μου, δε θα σας ανοίξω. Αυτό αν καταλάβετε, θα σας αγαπώ για όσον καιρό θα ζω.
Κοιμάμαι πάντοτε αργά, μα όχι αρκετά αργά ώστε να μην ονειρεύομαι. Τα όνειρά μου είναι τόσο σκοτεινά και χυδαία που, αν τα μαρτυρούσα, θα κοκκίνιζαν και τα πιο άγουρα κορόμηλα. Κοιμάμαι αργά και ξυπνάω όταν ο ήλιος ρίχνει κατακόρυφες τις αχτίδες του στο χώμα. Κάποτε ξυπνούσα πριν φανεί στην καμπύλη του ορίζοντα, για να απολαύσω τη γέννηση του κόσμου. Μα δεν το ξέρατε πως κάθε αυγή ο κόσμος ξαναγεννιέται;
Δε θυμάμαι πότε ακριβώς εγκατέλειψα τούτη την ανακουφιστική συνήθεια. Μόνο θυμάμαι πως μια μέρα ξύπνησα και δεν ήμουν πια ελαφριά. Μια βαριά τρύπα είχε ανοίξει στο στήθος μου. Μια τρύπα που καταπίνει ό,τι κι αν τύχει, τραβάει τα πάντα στο εσωτερικό της. Κάνει μάλιστα κάτι περίεργους σπασμούς, συστέλλεται, διαστέλλεται, σαν το σύμπαν. Το μόνο φως που έχω είναι αυτό από το ξημέρωμα, μα, τι θλίψη, πάντα κοιμάμαι την ώρα εκείνη. Θα με κρατήσετε ξύπνια ως την αυγή;
Όμως τι λέω...Κρατούν συντροφιά οι ανώνυμοι παραλήπτες; Κρατά πάντως η σκέψη τους, και σίγουρα τούτο το μολύβι που κρατώ στα μικρά μου δάχτυλα του δεξιού χεριού. Δε γνωρίζω το όνομά σας, μα δεν επιθυμώ να το μάθω. Έτσι μπορώ να σας σκέφτομαι με κάθε όνομα που με ευχαριστεί. Ξέρετε, τρέφω για εσάς απεριόριστο σεβασμό. Η τρυφερή σας σιωπή, αυτή η απάντηση που δε στέλνετε, είναι για'μένα η μεγαλύτερη ενθάρρυνση να συνεχίσω να γράφω. Αν ήμουν τόσο ανυπόφορη θα αγανακτούσατε μαζί μου και θα μου ζητούσατε να μην ξαναστείλω,σωστά; Θα είχατε βέβαια αυτή την ευγενή καλοσύνη. Μονάχα ελπίζω πως διαβάζετε τα γράμματά μου και δεν τα πετάτε το βράδυ στη φωτιά πριν λύσετε το φάκελο.
Αποζητώ τη συντροφιά μέσα στον τόσο μοναχικό μου κόσμο. Αλλά, μόνο ώρες σαν κι αυτήν, που απολαμβάνω περισσότερο τη μοναξιά. Μην το νομίζετε για αντίφαση. Δε θέλει θάρρος, πιστεύετε, να γνωρίζει κανείς πως η φύση δεν έπλασε τον άνθρωπο παρά για να ενωθεί με τον άνθρωπο, και μολαταύτα να επιλέγει τη μοναξιά; Η δύναμή μου είναι η άρνηση, η σοφία μου είναι η αποδοχή. Το κορμί σκιρτάει στην επαφή, ακόμα κι όταν η ουρά της γάτας χαϊδεύει τυχαία τον αστράγαλο. Η ψυχή, εκείνη νιώθει ολόκληρη μόνο όταν δεν της ζητούν να μοιραστεί.
Τι φρικτό, για να'σαι πλήρης να πρέπει να'σαι μόνος. Αν ποτέ έρθετε προς το σπίτι μου, θα ευτυχήσω παρατηρώντας σας από το παράθυρό μου να κοντοστέκεστε στην αυλόπορτα. Κι αν αφήσετε ένα άνθος στο κουτί του ταχυδρομείου, όταν φύγετε θα τρέξω να το μυρίσω και θα φροντίσω να το στολίσω στο γραφείο μου. Όμως αν χτυπήσετε την πόρτα μου, δε θα σας ανοίξω. Αυτό αν καταλάβετε, θα σας αγαπώ για όσον καιρό θα ζω.
