Ημέρα Ανεξαρτησίας.

  "Πετάω την πένα μου στο γραφείο, κι εκείνη κυλάει και ξανάρχεται, αλλά δεν την πιάνω."


  Τον τελευταίο καιρό, ο κόσμος μοιάζει να κινείται γρήγορα, και ταυτόχρονα απελπιστικά αργά. Η παύση δεν είναι οριστική αλλά προσωρινή, κι αυτό σημαίνει πως δεν είσαι ελεύθερος να οργανωθείς κατά το δοκούν, αντιθέτως υποβάλλεσαι σε μια αόριστη αναμονή που σε αποδιοργανώνει και μπορεί να σε οδηγήσει στην αδράνεια.
  Το μυαλό ομολογουμένως, παρά την εξωτερική αδράνεια, επιμένει στις δικές του εσωτερικές διεργασίες, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που κάποτε μοιάζει να παίρνει φωτιά.
   Σκέφτομαι, αλλά δε γράφω. Όταν "πρέπει" να γράψω, η σκέψη μου χάνει κάθε ίχνος συνοχής καθώς επιχειρώ να την καταγράψω -σαν κάποιο είδος αυτοτιμωρίας-. Ο αναγνώστης οφείλει να είναι απαιτητικός απέναντι στο κείμενο του γράφοντα, αλλά όχι απέναντι στην ανάγκη του να γράψει. Επιλέγω να μοιράζομαι εξάλλου, δεν είναι υποχρέωση, κι αν είναι όμως, είναι εκ των έσω.
  Η αγωνία και οι ερωτήσεις για τα κενά διαστήματα προσθέτουν στην αυτοϊκανοποίηση του γραψίματος, την ικανοποίηση της ανάγνωσης από άλλους. Ωστόσο είναι μια ικανοποίηση που γρήγορα περνάει.
  Οι προσδοκίες θα παραμένουν υψηλές ακόμα κι αν τα πάντα γύρω καταρρέουν. Έτσι θα κρατηθεί η ευκαιρία στην ανεξαρτησία.