Πόση βροχή! Όση βροχή κι αν ρίξεις Μάρτη
τούτων εδώ τις αμαρτίες δεν ξεπλένεις.
Τη στενoχώρια μας την τόση δε μαραίνεις
όσο νερό... Πόσο νερό θα βρέξεις γδάρτη;
Στης πόλης τρέχουν τους πλημμυρισμένους δρόμους
θαρρείς κι ειν'άγνωστος ο πόνος μεταξύ τους.
Μα κοντοστέκονται και ξύνουν την πληγή τους
σαν καθυστέρηση τους βρει στον πηγαιμό τους.
Πόσα λεπτά θέλει για να'ρθει το μετρό τους;
Άραγε σήμερα θα μπει η αμοιβή τους;
Κι είναι στ'αλήθεια η έγνοια αυτή η πιο μικρή τους,
πόση βροχή θα ρίξεις Μάρτη στο παλτό τους.
Δεν είναι χτύπημα υγρό πάνω στους ώμους
να τους ξυπνά. Κοιμούνται στο δεξί πλευρό τους.
Έχουνε ήρεμη λεν' τη συνείδησή τους,
με περηφάνια περιφέρουν τη σωρό τους.
Την ξηρασία πεθυμούν του Ιουλίου,
την απραξία αγαπούνε του Αυγούστου,
για τη βροχή σου, Μάρτη, τόσο αδιαφορούνε!
Πόσο νερό θα κλάψεις πια; Δε σε ακούνε!
