Αγνές προθέσεις

Κοιτώ απ'την ταράτσα
της πολυκατοικίας
το ανοιχτό παράθυρο
μιας ωραίας κυρίας.
Στο δρόμο ο στύλος
περιμένει ν'ανάψει.
Σαν πέσει το φως
η πόλη θ'αδειάσει.
Θα γυρίσουν οι ένοικοι
στα διαμερίσματά τους.
Θα κοιτώ απ'την ταράτσα μου
στ'αστικά άδυτά τους.

Με τι χάρη κινείται
μέσα στο νυχτικό της!
Στο αεράκι διπλώνει,
φαίνεται ο μηρός της.
Φαντασιώνομαι πως
της χτυπώ το κουδούνι.
"Είμαι γείτονας", λέω
και γελώ σαν γουρούνι.
Έχω τούτο το ελάττωμα
-πες το αμηχανία-
και γι'αυτό δε μου κάθεται
καμιά ωραία κυρία...

Μα η νέα γειτόνισσα
με το ροζ νυχτικό της,
μ'έχει δει που κοιτώ
μες στο δωμάτιό της.
Ίσως αν δεν της συστηθώ,
αν καθόλου μιλήσω,
σαν ο στύλος ανάψει
θα την αγαπήσω!