Η μέρα σήμερα κυλάει αργόσυρτα, και στο βάθος της ακούγεται σαν υπέρηχος ο Σεπτέμβρης. Εδώ που βρίσκομαι, το καλοκαίρι θα κρατήσει μέρες πολλές ακόμα. Το απογευματινό αεράκι πέφτει με τρυφερότητα στο μαυρισμένο δέρμα των παιδιών στον δρόμο κάτω από το σπίτι.
Μέσα στο δωμάτιό μου τα πράγματα όλα τακτοποιημένα, το κρεβάτι, το γραφείο, τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης. Περιμένουν κι αυτά μαζί μου το λυτρωτικό Φθινόπωρο. Πρώτη φορά μετά από μερικά χρόνια, που το ξεκίνημα του Σεπτέμβρη θα με βρει εδώ μέσα. Είναι όλα ίδια κι όλα καινούρια, μόνο οι αριθμοί τρέχουν κυκλικά στα (ημε)ρολόγια, σε σταθερή τροχιά γύρω από τις ζωές μας. Μέσα μου οι αριθμοί που προσδιορίζουν την πορεία μου μοιάζουν με έναν σειριακό κωδικό που δεν έχω λύσει ακόμα. Ωστόσο βαδίζω με προθυμία και με κάποια αλλόκοτη βεβαιότητα από το ένα ψηφίο στο επόμενο, φορτώνοντας στους σπονδύλους μου ένα ένα τα προηγούμενα και καρτερώντας με ενθουσιασμό τα επόμενα.
-Ίσως εδώ να μάθετε πράγματα που θα σας βάλουν σε δρόμους τους οποίους δε γνωρίζετε μέχρι σήμερα. Είστε προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο;
-Αν δεν ήμουν, δε θα βρισκόμουν εδώ τώρα.
Μέγιστο ψέμα. Πώς κανείς προετοιμάζεται για κάτι άγνωστο; Η δίψα δεν είναι καμία σοβαρή προετοιμασία, είναι μόνο η κινούσα αιτία, ένα πρωτόγονο ένστικτο που σε κλωτσάει για να πέσεις από τη φωλιά. Ο μόνος που θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις είναι ο φόβος. Όσοι φοβούνται ψάχνουν τρόπους για να επιβιώσουν. Το θηρίο θα καταπιεί πρώτους τους αφελείς που θα υπερεκτιμήσουν τις δυνάμεις τους απέναντί του.
Έτσι λοιπόν φεύγει απόψε ο Αύγουστος για να δώσει τη θέση του στον Σεπτέμβρη.
Είθε να φοβηθώ όσο χρειάζεται για να αποκτήσω τη γνώση που θα μου επιτρέψει να πετάξω.
Καλό Φθινόπωρο, φίλοι.
