Τη νύχτα αφήνω μερικά εκατοστά ανοιχτή την μπαλκονόπορτα για να ακούω τα αυτοκίνητα να περνάνε απ'έξω/ και πέφτω στο κρύο κρεβάτι μου σκεπτόμενος το πρόσωπό σου από την πίσω όψη/ αυτή που δεν με άφηνες να δω το μεσημέρι που ξάπλωνες ανάσκελα στο πάτωμα για να ισιώσει η πλάτη σου από τα στραβά του καλοκαιριού/ όμως το κρεβάτι μου είναι κρύο γιατί είναι χειμώνας τόσο βαρύς που χιόνισε/ χα χα φαντάσου/ βουλιάζω το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι κι αφήνω το βάρος μου όλο πάνω του έτσι που σχεδόν δεν αναπνέω/ κι αν μπεις στο δωμάτιο θα δεις κι εσύ αυτή την οπίσθια όψη του εαυτού μου/ αν και μπορούσες να τη δεις σχεδόν κάθε βράδυ/ αλλά απέφευγες να σβήσεις το φως πριν με πάρει ο ύπνος γιατί βέβαια είχα άλλες λέξεις από σένα και η ανταλλαγή δε έμοιαζε δίκαιη/ όμως το αμφιθέατρο ήταν πάντα γεμάτο με ανθρώπους που βαριούνταν/ και δεν θέλω να είμαι απ' αυτούς που βαριούνται/ γι' αυτό τώρα το κεφάλι μου γεμίζει με νέες λέξεις αυτοαναφορικές όσο δεν φαντάζεσαι/ όπως διέγερση κι αναστολή/ γυρνάω στο πλάι γιατί η ανάσα μούσκεψε το μαξιλάρι μου/ άκου να δεις πώς έχουν τα πράγματα/ τώρα θα κοιμηθώ και το πρωί θα 'χει μπει το χιόνι από την μπαλκονόπορτα και το δωμάτιό μου θα 'ναι ένα άσπρο κελί.
