Πέρασε η μέρα.
Κλείσε τα μάτια σου.
Πέσε στο πάτωμα
κι αποκοιμίσου.
Ο ύπνος φρόντισε να'ναι ανήσυχος
αφού τη μέρα σου περνάς βουβός.
Πάνω απ'το πρόσωπο το προσωπείο σου
σου επιτρέπει να αναπαυθείς.
Μέσα στον όχλο που περιφέρεσαι
νιώθεις σπουδαίος και ασφαλής.
Μα στον καθρέπτη ο μελλοθάνατος
που σε κοιτάζει, ήδη νεκρός.
Τι κι αν τεντώνεσαι στο κρεβάτι σου;
Τι κι αν τα πρωινά στέκεις ορθός;
Σ'έχουν πατήσει τα ίδια τα πόδια σου
κι είν' ακατόρθωτο να σηκωθείς.
Καθηλωμένος στη ματαιότητα
έχεις ξεχάσει να προσπαθείς,
κι από μπροστά σου ατμοσφυρίζοντας
περνά ο ύστατος πια συρμός.
2012
