"Έφτασα με το πλοίο ξημερώματα. Μια δυο ώρες μόνο αφότου ο ήλιος είχε σηκωθεί, καθόμουν ήδη στην ήσυχη βεράντα, να απολαμβάνω κελαηδήματα, να κυλάνε στο λαιμό μου μια οι λέξεις του Τσίρκα, μια ο ξινός χυμός των κορόμηλων, μα κυρίως να ηρεμώ στην αίσθηση πως βρίσκομαι σπίτι.
Είχα χρόνια να ταξιδέψω με το παλιό καράβι της γραμμής. Μόλις ανέβηκα στο κατάστρωμα κατάλαβα πως θα ταξίδευα χωρίς γνωστούς, κι αυτό με έκανε να νιώσω βολικά. Τα καράβια μέρες σαν κι αυτές τις πασχαλινές έχουν πολύ κόσμο, στριμωγμένοι οι επιβάτες ταξιδεύουν για ώρες ο ένας δίπλα στην ανάσα του άλλου. Μα το παλιό καράβι δεν είχε πολλή κίνηση. Σκόρπιοι άνθρωποι, μόνοι ή σε μικρές παρέες, δυο κουβέντες από δω κι από κει, δύσκολα άκουγες ελληνικά. Ένιωσα αληθινή βόλεψη στη σκέψη πως κανείς δε θα ασχολούνταν μαζί μου, κι έτσι πέρασα όλη τη νύχτα διαβάζοντας.
Το πρωινό δροσερό, φωτεινό, καθαρό. Ο στενός δρόμος μπρος απ'το σπίτι γεμάτος σπουργίτια και κοτσύφια. Στο βάθος, η γαλανή γραμμή της θάλασσας πάνω απ'την πόλη. Το σπίτι μου..Το σπίτι μου;
Η πιο έντονη στιγμή είναι όταν κατεβαίνει στο λαρύγγι η ξίνια της άγουρης μπουρνέλας. Στη σκέψη και μόνο του σφιχτού πράσινου καρπού, το στόμα γεμίζει ηδονικά με σάλια. Παλιά στο χωριό σκαρφαλώναμε στις κορομηλιές και τις γυμνώναμε ως εκεί που φτάναν τα παιδικά μας άκρα. Μάζευα στη μπλούζα μου όσες περισσότερες μπουρνέλες χωρούσαν, κι ύστερα έτρεχα να τις πλύνω και να τις φάω επιτόπου. Την κλεψιά ή την ευχαριστιέσαι λαίμαργα ή δεν την κάνεις καθόλου. Καλάθια ολόκληρα μπορούσα ν'αδειάσω μόνη μου. Τις μπουρνέλες που παίρναμε μαζί μας στην πόλη τις έτρωγα στο μπαλκονάκι μου, και τα κουκούτσια τα πέταγα κάτω στον κήπο με τη λαχτάρα πως κάποιο θα φύτρωνε και θα'χα τη δική μου μπουρνελιά.
Η ανάμνηση είναι ο μισός δρόμος.
Διαβάζω διψασμένα, κι όταν αφηρημένα βάζω ξανά το χέρι μου μέσα στο πήλινο μπωλ, οι μπουρνέλες έχουν τελειώσει. Κλείνω το βιβλίο, πάω στο μπαλκονάκι μου και ρίχνω τα κουκούτσια στον κήπο. Λες αυτή τη φορά να πιάσει;"
Σημείωση: Στρατής Τσίρκας, Ακυβέρνητες πολιτείες. Διαβάστε.
Είχα χρόνια να ταξιδέψω με το παλιό καράβι της γραμμής. Μόλις ανέβηκα στο κατάστρωμα κατάλαβα πως θα ταξίδευα χωρίς γνωστούς, κι αυτό με έκανε να νιώσω βολικά. Τα καράβια μέρες σαν κι αυτές τις πασχαλινές έχουν πολύ κόσμο, στριμωγμένοι οι επιβάτες ταξιδεύουν για ώρες ο ένας δίπλα στην ανάσα του άλλου. Μα το παλιό καράβι δεν είχε πολλή κίνηση. Σκόρπιοι άνθρωποι, μόνοι ή σε μικρές παρέες, δυο κουβέντες από δω κι από κει, δύσκολα άκουγες ελληνικά. Ένιωσα αληθινή βόλεψη στη σκέψη πως κανείς δε θα ασχολούνταν μαζί μου, κι έτσι πέρασα όλη τη νύχτα διαβάζοντας.
Το πρωινό δροσερό, φωτεινό, καθαρό. Ο στενός δρόμος μπρος απ'το σπίτι γεμάτος σπουργίτια και κοτσύφια. Στο βάθος, η γαλανή γραμμή της θάλασσας πάνω απ'την πόλη. Το σπίτι μου..Το σπίτι μου;
Η πιο έντονη στιγμή είναι όταν κατεβαίνει στο λαρύγγι η ξίνια της άγουρης μπουρνέλας. Στη σκέψη και μόνο του σφιχτού πράσινου καρπού, το στόμα γεμίζει ηδονικά με σάλια. Παλιά στο χωριό σκαρφαλώναμε στις κορομηλιές και τις γυμνώναμε ως εκεί που φτάναν τα παιδικά μας άκρα. Μάζευα στη μπλούζα μου όσες περισσότερες μπουρνέλες χωρούσαν, κι ύστερα έτρεχα να τις πλύνω και να τις φάω επιτόπου. Την κλεψιά ή την ευχαριστιέσαι λαίμαργα ή δεν την κάνεις καθόλου. Καλάθια ολόκληρα μπορούσα ν'αδειάσω μόνη μου. Τις μπουρνέλες που παίρναμε μαζί μας στην πόλη τις έτρωγα στο μπαλκονάκι μου, και τα κουκούτσια τα πέταγα κάτω στον κήπο με τη λαχτάρα πως κάποιο θα φύτρωνε και θα'χα τη δική μου μπουρνελιά.
Η ανάμνηση είναι ο μισός δρόμος.
Διαβάζω διψασμένα, κι όταν αφηρημένα βάζω ξανά το χέρι μου μέσα στο πήλινο μπωλ, οι μπουρνέλες έχουν τελειώσει. Κλείνω το βιβλίο, πάω στο μπαλκονάκι μου και ρίχνω τα κουκούτσια στον κήπο. Λες αυτή τη φορά να πιάσει;"
Σημείωση: Στρατής Τσίρκας, Ακυβέρνητες πολιτείες. Διαβάστε.
