Και πάει λέγοντας.

    Περισυλλογή. 
Κάθομαι μόνος και σκέφτομαι. Σκέψεις που προκύπτουν από την ήδη συσσωρευμένη εσωτερική πραγματικότητα, ή που προέρχονται από κάπου έξω.
  Δε βαριέμαι ποτέ. Η πλήξη είναι συστολή. Σπρώχνω τα τοιχώματα. 

  Ανοίγω χώρους μέσα στο κεφάλι μου και αποθηκεύω. Διευρύνομαι, εξαπλώνομαι. Μορφοποιώ έναν εαυτό εύπλαστο. Έναν εαυτό που δια-λύεται στην επαφή.
  Κάποτε αναρωτιέμαι αν αυτό είναι καλό ή κακό. Κι έπειτα αναρωτιέμαι τι σημαίνει καλό και κακό. Θα πρέπει να είμαι σταθερός χαρακτήρας; Τι σημαίνει σταθερός χαρακτήρας; Η διαρκής μεταβολή δεν είναι κι αυτή ένα είδος σταθερότητας, ένα είδος χαρακτήρα;
  Τα πάντα γύρω μου άκεντρα, ασταθή, επιρρεπή στη μεταβολή, συμβάσεις άγνωστης προέλευσης και επιταγής. Τα πράγματα δεν είναι κάπως από μόνα τους. 
  Γιατί να θέλω να είμαι σταθερός; Γιατί θα πρέπει να ξέρω τι θέλω, ή να θέλω κάτι συγκεκριμένο αντί να τα θέλω όλα ή να μη θέλω τίποτα;
  Σκέφτομαι. 
  Σκόρπιες σκέψεις τοποθετημένες σε ένα α-συνεχές. Θα πεθάνουμε ενώ σκεπτόμαστε, δε θα βάλουμε τελεία μέχρι να είμαστε πια νεκροί.
  Η ιστορία αυτή δε νοιάζεται να φτάσει σε κάποιο τέλος, γιατί δεν έχει τίποτα να πει. Γι'αυτό και η ανάρτηση αυτή, που δε θέλει τίποτα να πει, δεν νοιάζεται για το ποια θα είναι η τελευταία της λέξη.