Ερώτηση κρίσης (Μικρά, αφελή στιχουργήματα V)

  Δεν πιστεύω μονάχα όσα λέω.
  Πιστεύω κι άλλα, κι ας μην τα λέω.
  Δεν πιστεύω όλα όσα ακούω,
  μα απ'όσα ακούω περισσότερα ξέρω.
  Κι από όσα βλέπω
  -ή θες να βλέπω-
  καταλαβαίνω πιο πολλά.
  Έχω μονάχα ένα συνήθειο-
  όσα μαθαίνω ν'αμφισβητώ.
  Και διερωτώμαι:
  "Μην...απατώμαι;"
  Και τότε βρίσκομαι στο κενό.

Ανόητοι

  Τον ήσυχο άνθρωπο δε φοβούνται μόνο οι ανόητοι.
  Κείνοι που νομίζουν πως δε μιλά γιατί τάχα δεν ξέρει.
  Που θαρρούν πως κι αν ξέρει δε θα μιλήσει.

  Μάθετε πως ο ήσυχος άνθρωπος ξέρει περισσότερα απ'όσα νομίζετε.
  Πως δε μιλά , όχι από δειλία,
  μα γιατί έχει μάθει να ζυγίζει τη σιωπή και να τη χρησιμοποιεί σωστά.

  Την ηθική την προσαρμόζουν καθώς φαίνεται οι άνθρωποι
  στα μέτρα και στις συνήθειες τις προσφιλείς τους.
  Μα η σιωπή είναι ηθική, αν καταφέρεις να τη διαφυλάξεις.

  Τον ήσυχο άνθρωπο να φοβάστε, ανόητοι.

Δύσκολη νύχτα.

Σαν μύγες τριγυρνάνε στο δωμάτιο
σαν κάθομαι στο ξύλινο γραφείο
οι λέξεις. Γυροφέρνουν το κεφάλι
σύννεφο που βουίζει ζαλισμένο.

Απάνω στα χαρτιά μου το μολύβι
τις νύχτες που εργάστηκε σα γρύλος,
είν' άγνωστος απόψε κι όχι φίλος,
της ποίησης το ρυθμό να μου κρατήσει.

Κι η νύχτα πόσο γρήγορα διαβαίνει!
Κι ο νους μου τι σβηστός που είναι και κρύος!
Απ'το κεφάλι μάκρυναν οι λέξεις,
στη λάμπα γύρω από ώρα φέρνουν κύκλους.