Αυτά που πρέπει να γράψω.

   Ορισμένες μέρες κυλούν τόσο άδειες που νομίζω πως πλησιάζω στο να καταλάβω την πραγματική ροή του χρόνου. Όταν δεν έχω όρεξη για τίποτα, τότε νομίζω πως ο χρόνος συμβαδίζει με την ηλικία μου, με το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μου, περπατά πλάι μου και με κοιτάζει, τον κοιτάζω κι εγώ αδιάφορη, κι ίσως του χαμογελώ καμιά φορά ειρωνικά. Περνάνε οι ώρες και δεν κοιτώ το ρολόι, και φτάνει η νύχτα και ο χρόνος παραμονεύει το πρώτο μου χασμουρητό. Ανοίγω το στόμα επιδεικτικά, ρουφάω μπόλικο αέρα και ξεφυσώ στα μούτρα του. Και κάτι στιγμές όπως τώρα, νιώθω πως δε θα ξανακοιμηθώ ποτέ.
 

Και τώρα που έγραψα αυτά που έπρεπε να γράψω, που ούτε στο τόσο δεν αγγίζουν την αληθινή τους σκέψη, τι πιο ταιριαστό:



"Καθισμένος ένα ολόκληρο απόγευμα
  Στην παλιά μπαλωμένη μου πολυθρόνα
  Μην περιμένοντας κανέναν να μου χτυπήσει την πόρτα
                            και κανέναν να με χαϊδέψει
                            και κανέναν να με μαστιγώσει
                            και κανέναν να με δεχτεί
                            και κανέναν να με απορρίψει
  Ένιωσα να με πλησιάζει κάτι
                            που θα μπορούσε να'ταν η ευτυχία.
  Τότε σηκώθηκα να σημειώσω αυτές τις λέξεις
  Και όλα πήγανε στράφι."


Γιάννης Αγγελάκας , Λάθος Κίνηση, από το έργο "Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;",1999

Χρώματα.

Καλλιτέχνης ο Jan Willen Van Welzenis.

Άδεια ώρα.

 Έτσι για εξάσκηση, άνοιξα τούτη τη σελίδα 
μήπως και τ'άσπρο τίποτα μ'ανακατέψει και ξεράσω καμιά λέξη. 
Απόψε, που'χει ένα βράδυ όμορφο Σεπτεμβρινό, 
όχι και τόσο φθινοπωρινό, 
δεν κατεβαίνει τίποτα στον νου ή στο χέρι. 
Τι να γράψω...
Για ποιό πράγμα να σου πω, για τούτο ή για τ'άλλο, 
που δε σε ξέρω, 
και μήτε ξέρω τι σ'αρέσει να στο πω
ν'ανοίξουμε κουβέντα.

Μόνο έτσι που κοιτώ τα σύννεφα αραιά,
μόνο ένα πράγμα θέλω να σου πω.


Η πρώτη σταγόνα της βροχής δε σκότωσε το καλοκαίρι.