Αυτά που πρέπει να γράψω.

   Ορισμένες μέρες κυλούν τόσο άδειες που νομίζω πως πλησιάζω στο να καταλάβω την πραγματική ροή του χρόνου. Όταν δεν έχω όρεξη για τίποτα, τότε νομίζω πως ο χρόνος συμβαδίζει με την ηλικία μου, με το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μου, περπατά πλάι μου και με κοιτάζει, τον κοιτάζω κι εγώ αδιάφορη, κι ίσως του χαμογελώ καμιά φορά ειρωνικά. Περνάνε οι ώρες και δεν κοιτώ το ρολόι, και φτάνει η νύχτα και ο χρόνος παραμονεύει το πρώτο μου χασμουρητό. Ανοίγω το στόμα επιδεικτικά, ρουφάω μπόλικο αέρα και ξεφυσώ στα μούτρα του. Και κάτι στιγμές όπως τώρα, νιώθω πως δε θα ξανακοιμηθώ ποτέ.
 

Και τώρα που έγραψα αυτά που έπρεπε να γράψω, που ούτε στο τόσο δεν αγγίζουν την αληθινή τους σκέψη, τι πιο ταιριαστό:



"Καθισμένος ένα ολόκληρο απόγευμα
  Στην παλιά μπαλωμένη μου πολυθρόνα
  Μην περιμένοντας κανέναν να μου χτυπήσει την πόρτα
                            και κανέναν να με χαϊδέψει
                            και κανέναν να με μαστιγώσει
                            και κανέναν να με δεχτεί
                            και κανέναν να με απορρίψει
  Ένιωσα να με πλησιάζει κάτι
                            που θα μπορούσε να'ταν η ευτυχία.
  Τότε σηκώθηκα να σημειώσω αυτές τις λέξεις
  Και όλα πήγανε στράφι."


Γιάννης Αγγελάκας , Λάθος Κίνηση, από το έργο "Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;",1999