Στεκόμουν δυο βήματα μπρος απ'τον τάφο μου. Κοιτούσα την ταφόπλακα, πρέπει να'τανε καιρός που θάφτηκα, αφού πέρα από σκόρπιους αριθμούς, τ'όνομά μου δε διαβαζότανε πια ολόκληρο απάνω στα σπασμένα μάρμαρα.
Ποιός νοιάζεται γι'αυτά, συλλογίστηκα. Καλύτερα που ξέμεινε έτσι απεριποίητος, μοιάζει πιο όμορφος όπως τον αγκαλιάζουν βρύα και λογής λογής έντομα.
Το όνομά μου μακρύ, από άλφα πρέπει να ξεκινούσε, μα δε το θυμάμαι πια. Αξία δεν έχει τόσο το όνομα που σου δίνουν οι γονείς σου σα γεννιέσαι, μα εκείνο που σου δίνει η φύση. Άνθρωπο να με λέτε, που αρχίζει κι αυτό από άλφα.
Ποιός νοιάζεται γι'αυτά, συλλογίστηκα. Καλύτερα που ξέμεινε έτσι απεριποίητος, μοιάζει πιο όμορφος όπως τον αγκαλιάζουν βρύα και λογής λογής έντομα.
Το όνομά μου μακρύ, από άλφα πρέπει να ξεκινούσε, μα δε το θυμάμαι πια. Αξία δεν έχει τόσο το όνομα που σου δίνουν οι γονείς σου σα γεννιέσαι, μα εκείνο που σου δίνει η φύση. Άνθρωπο να με λέτε, που αρχίζει κι αυτό από άλφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου