Mind the gap.

  Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μέρα: με μια αφηρημένη υπόνοια πως τα πράγματα κυλάνε ενώ εσύ όχι. 
Αφού κατάφερες να σηκώσεις το τομάρι σου από το κρεβάτι, κινείσαι άσκοπα μέσα στο σπίτι σαν να περιμένεις κάτι να συμβεί.
Και δε συμβαίνει τίποτα.
  Ας φτιάξεις έναν καφέ...
Πας στην κουζίνα. Μηχανικά αναζητάς τα απαραίτητα για τον καφέ. Ανοίγεις το ντουλάπι, βγάζεις αφηρημένα το βαζάκι με τη ζάχαρη.
Και ο καφές;
Το βαζάκι με τον καφέ θα'πρεπε να είναι δίπλα στη ζάχαρη, αλλά λείπει. Κάνεις μια αργή στροφή γύρω από τον εαυτό σου, κοιτώντας προσεκτικά το χώρο. Πουθενά ο καφές. Κι όμως χθες τον άφησες δίπλα στη ζάχαρη.
  "Σε όλους έχει συμβεί", σκέφτεσαι, αυτό που ψάχνουν κάτι και το έχουν ακριβώς μπροστά τους αλλά δεν το βλέπουν. Μπορεί να μην έχεις ξυπνήσει καλά. Άλλη μια αναζήτηση θα σε πείσει.
Ψάχνεις όλο το σπίτι. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί, αφηρημένη καθώς είσαι τελευταία, να πήρες μαζί σου το βαζάκι σε κάποιο άλλο δωμάτιο και να το ξέχασες. Όμως δεν είναι πουθενά.
  "Κι αν το μετακίνησε η Άννα χθες;". Στο τηλέφωνο σου απαντάει πως δεν το έχει αγγίξει.
  Η επόμενη σκέψη είναι να τηλεφωνήσεις στη μητέρα σου. Δε θα έχει τη λύση, αλλά το να την ακούσεις στο τηλέφωνο θα σου ξυπνήσει σίγουρα κάνα δυό εγκεφαλικά κύτταρα.
Πληκτρολογείς αυτοματοποιημένα τον αριθμό του σπιτιού των γονιών σου και περιμένεις. Τουτ. Τουτ.
"Παρακαλώ". Ένας άγνωστος άντρας απαντά, κι εσύ κατεβάζεις αμέσως το ακουστικό με τρόμο.
  Μπορεί να τρελάθηκες. Μπορεί να μην είσαι αυτή που νομίζεις πως είσαι. Μπορεί να ζεις τη ζωή κάποιου άλλου ή πάλι μπορεί να κοιμάσαι ακόμα. Ίσως έχεις παραπέσει κάπου ανάμεσα στη λογική, το όνειρο και την ανυπαρξία.
  Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια ειλικρινής μέρα;






Σημείωση: το βαζάκι με τον καφέ ακόμα αγνοείται