Κρίση

    Μια απροσδιόριστη τελεολογία διέπει τη σκέψη σου. Δε σου είναι διαρκώς φανερό, όμως ακόμη και πολύ μικρά πράγματα που κάνεις τα κατατρέχει η προσμονή μιας απάντησης. Κι είναι αφόρητη, και θες να απαλλαγείς από αυτή την αίσθηση πως όλα έχουν ένα σκοπό.
    Κι ίσως βέβαια το τέλος να μην είναι παρά κάτι που κληρονόμησες με τη γέννησή σου για να εξασφαλίσει κάτι πολύ βασικό: τη ζωή σου. Μοιάζει σαν να πρέπει πάντα να προσμένεις κάτι ώστε να συνεχίσεις να ζεις.
    Αν όμως ο σκοπός αυτός περιορίζει τις αμέτρητες δυνατότητες που έχεις, τις αμέτρητες δυνατότητες που είσαι; 

    Ίσως αν αφαιρέσεις τον σκοπό, αν απαλλαγείς από την προσδοκία του αποτελέσματος, αυτό που μένει δεν είναι παρά η ίδια η επιθυμία σου για την εκάστοτε πράξη ή επιλογή. Όλη σου η ζωή γίνεται ο πόθος για την ίδια τη ζωή.
    Αν λοιπόν αυτό που κάνεις δεν (σε) οδηγεί πουθενά, ή τέλος πάντων αν δεν οδηγεί εκεί που οραματίζεσαι να πάει, θα εξακολουθείς να το επιθυμείς; Αν γνωρίζεις πως δεν υπάρχει τίποτα να προσμένεις, θα αντέξεις να θέλεις; Αν η προσπάθειά σου δε σε ανταμοίβει με την αίσθηση της χαράς, κι ίσως μόνο να φέρει μια βαριά ευθύνη, θα τη συνεχίσεις με ενθουσιασμό; Αν οι ιδέες σου δε βρίσκουν εφαρμογή γύρω σου, παρά μόνο ίσως μέσα σου, θα επιμείνεις στον αγώνα;
    Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ίσως να έχεις χαρίσει στον εαυτό σου μια μικρή δόση ελευθερίας.