Δεν έγινε δουλειά. Ε, πώς το ξέρω; Κάθε μέρα χειροτερεύει. Όοοχι δεν είναι το μούδιασμα. Όχι όχι, ούτε η θλίψη είναι. Ναι τα χείλη μου σφίγγονται. Αν τρίζουν το βράδυ τα δόντια μου δεν ξέρω αλλά τα βρίσκω σπασμένα το πρωί και τα μαζεύω. Τα χέρια μου; τρέμουν, ναι. Μπα, άλλο είναι.
Ξέρεις μια λέξη...πώς τη λένε, κάτσε το'χω. Αρχίζει με όμικρον, τελειώνει με ήτα. Παίζουμε κρεμάλα; Και τα πόδια πονάνε, ναι. Αλλά πάνε. Τον βλέπεις το δρόμο; Έχουμε να ρίξουμε ακόμααα...Πάνε πάνε πάνε. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο, τόσα συμπτώματα σου είπα, ως κι ορθογραφία σου είπα. Σου είπα, τελειώνει με ήτα για να κρατιέσαι εδώ και να μην πετάς σε τίποτε ύψη ανάλαφρα. Α, και είπαμε αρχίζει με όμικρον, ένα ό-μικρον που όμως μεγαλώνει και ψηλώνει και βαθαίνει. Ε τι πώς; Άκου κάτι που μας έμαθαν στη γλωσσολογία. Ότι κάποιες λέξεις είναι ελάχιστα ζεύγη, ότι αν αλλάξεις ένα γράμμα αλλάζει το νόημα. Εγώ σου λέω για δυο που πάνε μαζί. Αλλάζεις ένα γράμμα και συμπληρώνεται το νόημα.
Ορίστε: [Ορ-γ-ή] [Ορ-μ-ή]
Αλλά στην κρεμάλα έχασες. Πάντως μη συγχύζεσαι με το ήτα στο τέλος. Κι η [νίκη] με ήτα τελειώνει. Σου φαίνεται ειρωνεία; Χα χα! Μάλλον απαίτηση αυτοκριτικής. Για να θυμάσαι πως όσο καθοριστική, δεν είναι οριστική, αλλα κινείται διαρκώς. γύρω μας, στα πρόσωπα των άλλων, μέσα μας. Κι είμαστε μέσα σε όλα, και όλα είναι μέσα μας. Είναι αυτό το τρομερό στροβίλισμα αυτή η λέξη που θα σταματούσε το σφίξιμο.
Εκεί σε θέλω.
Ξέρεις μια λέξη...πώς τη λένε, κάτσε το'χω. Αρχίζει με όμικρον, τελειώνει με ήτα. Παίζουμε κρεμάλα; Και τα πόδια πονάνε, ναι. Αλλά πάνε. Τον βλέπεις το δρόμο; Έχουμε να ρίξουμε ακόμααα...Πάνε πάνε πάνε. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο, τόσα συμπτώματα σου είπα, ως κι ορθογραφία σου είπα. Σου είπα, τελειώνει με ήτα για να κρατιέσαι εδώ και να μην πετάς σε τίποτε ύψη ανάλαφρα. Α, και είπαμε αρχίζει με όμικρον, ένα ό-μικρον που όμως μεγαλώνει και ψηλώνει και βαθαίνει. Ε τι πώς; Άκου κάτι που μας έμαθαν στη γλωσσολογία. Ότι κάποιες λέξεις είναι ελάχιστα ζεύγη, ότι αν αλλάξεις ένα γράμμα αλλάζει το νόημα. Εγώ σου λέω για δυο που πάνε μαζί. Αλλάζεις ένα γράμμα και συμπληρώνεται το νόημα.
Ορίστε: [Ορ-γ-ή] [Ορ-μ-ή]
Αλλά στην κρεμάλα έχασες. Πάντως μη συγχύζεσαι με το ήτα στο τέλος. Κι η [νίκη] με ήτα τελειώνει. Σου φαίνεται ειρωνεία; Χα χα! Μάλλον απαίτηση αυτοκριτικής. Για να θυμάσαι πως όσο καθοριστική, δεν είναι οριστική, αλλα κινείται διαρκώς. γύρω μας, στα πρόσωπα των άλλων, μέσα μας. Κι είμαστε μέσα σε όλα, και όλα είναι μέσα μας. Είναι αυτό το τρομερό στροβίλισμα αυτή η λέξη που θα σταματούσε το σφίξιμο.
Εκεί σε θέλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου